زمینه و هدف: علی رغم بحث انگیز بودن نقش اتیولوژیک مالاسزیا در بیماری اونیکومایکوزیس به دلیل عدم اثبات توانایی کراتینولیتیکی آن، اغلب موارد گزارش شده در دنیا (نه ایران)، اونیکومایکوزیس زیر ناخنی دیستال (Distal subungual onychomycosis) بوده و موردی از اونیکومایکوزیس پروکسیمال (Proximal onychomycosis) که در این گزارش توصیف می شود، در کشور گزارش نشده است.معرفی بیمار: خانمی 56 ساله، ساکن تهران، تحت درمان به دلیل ابتلا به بیماری های قلبی، روحی و روانی و نوسان قند خون، با هیپرکراتوزیس ناحیه پروکسیمال ناخن های دو انگشت دست و تشخیص کلینیکی اونیکومایکوزیس، جهت تشخیص، در اردیبهشت ماه سال 91 به آزمایشگاه ارجاع و پس از انجام نمونه برداری و آزمایشات افتراقی، مالاسزیا فورفور به عنوان عامل بیماری شناسایی شد.نتیجه گیری: علی رغم اثبات نشدن خاصیت کراتینولیتیکی مالاسزیا فورفور، این گونه می تواند عامل اتیولوژیک اونیکومایکوزیس پروکسیمال بوده که خاصیت تهاجمی این گونه را مطرح کرده و اهمیت بالینی آن، انتقال آسان تر عامل بیماری به بیماران بستری در بیمارستان و سایر افراد می باشد.

مقدمه وهدف: در دهه اخیر توجه ویژه ای به بخش پروکسیمال زنجیره حرکتی در بهبود عملکرد مورد توجه بوده است و به طور ویژه تمرینات ثبات پروکسیمال در ارتباط با بهبود عملکرد و پیشگیری از آسیب های ورزشی توسعه یافته است. هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر هشت هفته تمرینات ثبات پروکسیمال بر زمان رسیدن به پایداری هنگام فرود و آزمون های تعادل Y و جهش سه گانه پارکورکاران مرد بود. مواد و روشها: جامعه آماری این پژوهش شامل تمامی پارکورکاران حرفه ای استان البرز می شد که از بین آنها 30 مرد پارکورکار به صورت در دسترس انتخاب شدند و به طور تصادفی در گروه تجربی با میانگین (سن= 46/2± 07/21، قد= 35/5± 10/175 و جرم= 27/9± 33/67 ) و کنترل با میانگین (سن= 31/2± 20/20، قد= 65/4± 93/175 و جرم= 45/8± 33/67) قرار گرفتند. آزمودنی های گروه تجربی به مدت هشت هفته و هر هفته سه جلسه تمرینات ثبات پروکسیمال را انجام دادند. قبل و بعد از انجام هشت هفته تمرینات ثبات پروکسیمال، ثبات پاسچر پویا با استفاده از نمرات زمان رسیدن به پایداری در جهت های قدامی خلفی و داخلی خارجی به کمک دستگاه صفحه نیرو، آزمون جهش سه گانه و آزمون تعادلی Y مورد ارزیابی قرار گرفت. از تحلیل کوواریانس برای تحلیل داده ها استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که اختلاف معناداری بین میانگین جهش سه گانه در هر دو اندام غالب (001/0=p) وغیر غالب (002/0=p)، میزان رسش آزمون Y در اندام غالب (001/0=p) وغیرغالب (001/0=p) بین میانگین زمان رسیدن به پایداری در هر دو جهت داخلی-خارجی و قدامی-خلفی (001/0=p) در دو گروه تجربی وکنترل وجود داشت. بحث و نتیجه گیری: با توجه به ماهیت رشته ورزشی پارکور و نیاز آن به کنترل پاسچر در سطوح بالا توصیه می شود که این ورزشکاران از تمرینات ثبات پروکسیمال به منظور بهبود کنترل پاسچر و نهایتا عملکرد عمومی خود در رشته ورزشی پارکور بهره ببرند.

مقدمه: تراکم معدنی استخوان که به روش DEXA اندازه گیری می شود به طور گسترده ای در بیماران مبتلا به استئوپورز به کار می رود. عوامل وابسته به اپراتور یا ماشین می توانند دقت و صحت تخمین دانسیته معدنی استخوان (BMD) را تحت تاثیر قرار دهند. روش کار: در این مطالعه مداخله ای قبل و بعد، 200 زن بین 70-30 سال فاقد هر گونه بیماری متابولیک استخوان یک بار در وضعیت استاندارد و سپس در وضعیت چرخش خارجی پا به میزان 15° از حالت استاندارد و سپس یک بار با تغییر زاویه مستطیل گردن فمور از 90° به 80°، مورد دانسیتومتری قرار گرفتند. اطلاعات مربوط به تراکم مستطیل گردن فمور، مثلث ward، تروکانتر بزرگ، تنه فمور و توتال هیپ در هر دو حالت فوق ثبت و توسط آزمون های آماری مقایسه میانگین ها تجزیه و تحلیل گردید. نتایج: چرخش خارجی پا به میزان 15° از وضعیت استاندارد باعث افزایش قابل ملاحظه BMD در نواحی گردن فمور، ward، تروکانتر و تنه شد (به ترتیب P<0.001، P<0.04، P<0.001 و (P<0.008، در حالی که تاثیر قابل ملاحظه ای بر BMD توتال هیپ نداشت. تغییر زاویه مستطیل گردن فمور از 90° به 80° نسبت به محور مرکزی گردن فمور باعث کاهش قابل ملاحظه BMD در گردن فمور (P<0.001) و افزایش قابل ملاحظه BMD در نواحی ward، تروکانتر، تنه و توتال هیپ شد (به ترتیب P<0.001، P<0.001، P<0.001 و (P<0.04. نتیجه گیری: چرخش غیر طبیعی هیپ یا تنظیم اشتباه ناحیه مورد نظر نواحی پنج گانه می توانند از عوامل مخدوش کننده مهم در ارزیابی دانسیتومتری های سریال باشند. با توجه به تاثیر کمتر وضعیت غیر طبیعی پا بر نتایج BMD توتال هیپ، شاید بتوان ناحیه توتال هیپ را تاحیه ارجح برای تفسیر دانسیتومتری در نظر گرفت.

هدف: اخیراً ژئومتری پروگزیمال فمور به عنوان یک عامل خطر در بروز شکستگی های هیپ مطرح شده است و مطالعات در نقاط مختلف جهان نتایج متفاوتی درخصوص ارتباط شاخص های ژئومتریک پروگزیمال فمور با این شکستگی ها به دنبال داشته است. در این مطالعه این ارتباط در یک جمعیت ایرانی بررسی گردید. مواد و روشها: در این مطالعه مورد شاهد که در سال1395 در بیمارستان آیت الله کاشانی شهرکرد انجام گرفت، در گروه مورد 81 بیمار مبتلا به شکستگی پروگزیمال فمور ناشی از ترومای با انرژی کم و در گروه شاهد 83 فرد سالم با سن بالای50 سال حضور داشتند. پس از ثبت اطلاعات دموگرافیک، گرافی رخ لگن تهیه و با کمک خط کش ارتوپدی پارامترهای Femoral Neck Width (FNW)، Femoral Shaft Diameter (FSD)، Femoral Neck Axis Length (FNAL)، Hip Axis Length (HAL) وNeck Shaft Angle (NSA) در دو گروه اندازه گیری شد. یافته ها: میانگین سنی گروه مورد (86/13± 81/70 سال) به طور معنی داری بیش تر از گروه شاهد (87/9± 35/61 سال) بود (00/0=P) ولی میانگین قدی و وزنی گروه مورد کم تر از گروه شاهد بود (05/0>P). پس از سازگارسازی عامل سن، در بین شاخص های ژئومتریک فقط شاخص FNW در گروه مورد کم تر از گروه شاهد بود (01/0=P) و شاخص هایFNAL، HAL، FSD و NSA بین دو گروه تفاوت معنی داری نشان نداد (05/0

استئومیلیت گزانتوگرانولوماتوز یکی از بیماری های نادر استخوانی است که تظاهر اولیه آن مشابه تومورهای استخوانی می باشد. طبق بررسی ما، تنها 3 مورد از این بیماری در جهان گزارش شده است. در این گزارش، بیمار 22 ساله ای با درد ران راست، تب و کاهش وزن قابل توجه به همراه نمای پرتونگاری سارکوم یووینگ و با تشخیص استئومیلیت گزانتوگرانولوماتوز طبق بررسی آسیب شناسی، معرفی شده است. بیمار تحت درمان آنتی بیوتیکی وسیع قرار گرفت و کاملا بهبود یافت.

زمینه و هدف: نکروز آواسکولر سر فمور امروزه یکی از معضلات بیماران ارتوپدی است. در مراحل پیشرفته و تخریب مفصل، درمان مشخص تر است. ولی در مراحل اولیه بیماری سعی در حفظ سر فمور است، ولی روش ارجح آن مورد توافق همگان نیست. کاهش فشار درونی سر فمور با دریل کردن تا زیر غضروف سر فمور همراه با یکی از انواع گرافت های استخوانی یا مشابه آن با نتایج متفاوتی معرفی شده اند. در این مطالعه از دریل کردن و تزریق مایع مغز استخوان در محل دریل استفاده شده است. مواد و روش ها: نهایتا 18 بیمار (23 هیپ) وارد مطالعه شدند. شرط ورود به مطالعه وجود مرحله 1 یا 2 نکروز آواسکولر سر فمور در حداقل یک هیپ، عدم وجود سابقه جراحی روی هیپ مبتلا و سن زیر 50 سال بود. برای بیماران دریل کردن گردن و سر فمور تا قسمت درگیر انجام شد و سپس مایع مغز استخوان حاصل از بال ایلیوم در محل تزریق شد. بیماران در فواصل 3 و 6 و 12 هفته و 6 و 12 ماه با رادیوگرافی ساده از نظر بروز تغییرات شکل سر فمور و ورود به مرحله بالاتر بررسی شدند. نتایچ بدست آمده با تست فیشر ارزیابی شدند. یافته ها: بسیاری از بیماران که در ابتدای مطالعه در مرحله 2 بیماری بودند (18 هیپ) علیرغم درمان انجام شده در ماه ششم علایم تخریب سر فمور را نشان دادند (16 هیپ 88%) ولی بیماران که در ابتدا در مرحله 1 بودند (5 هیپ) تعداد بیشتری شان تا پایان یک سال دوام آوردند و به مرحله بالاتر وارد نشدند (1 هیپ 20% تخریب بیشتر نشان داد). نتیجه گیری: بنظر می رسد با توجه به نتایج بدست آمده از آزمون فیشر، روش مورد استفاده روشی موثر در جلوگیری از تخریب مفصل نمی باشد و نمی تواند مانع از پیشرفت بیماری و تخریب سر فمور و مفصل هیپ گردد، زیرا تعداد قابل توجهی از بیماران دچار تخریب پیشرونده سرفمور شدند.

مقدمه: با وجود پیشرفت های ایجاد شده در درمان شکستگی های دیستال فمور، هنوز هم اختلاف نظر فراوانی در مورد روش انتخابی درمان این شکستگی ها وجود دارد. در صورت عدم درمان مناسب این عارضه، ممکن است ناتوانی شدید در بیمار ایجاد شود. هدف از این مطالعه، بررسی نتایج عمل جراحی میله گذاری فمور از قسمت انتهایی در بیماران مبتلا به شکستگی دیستال فمور بود.روش ها: در این مطالعه آینده نگر، 36 بیمار دچار شکستگی بسته دیستال فمور مراجعه کننده به بیمارستان کاشانی اصفهان از آذرماه 1384 تا آذرماه 1386 به روش اینترامدولاری Retrograde تحت درمان قرار گرفتند. اطلاعات لازم، نظیر مشخصات دموگرافیک بیماران، اطلاعات حین عمل شامل پارگی لیگامان کروشیت حین عمل، زمان عمل جراحی و میزان خون ریزی و نیز اطلاعات بعد از عمل جراحی شامل عفونت زانو، سختی زانو، میزان دامنه حرکت زانو، میزان درد زانو و جوش خوردگی شکستگی، با استفاده از یک چک لیست جمع آوری و گزارش شد.یافته ها: میانگین مدت زمان عمل جراحی در کل بیماران 6/11 ± 4/97 دقیقه بود. پارگی لیگامنت کروشیت در هیچ کدام از بیماران صورت نگرفته بود. عفونت محل عمل تنها در 4 بیمار (1/11 درصد) مشاهده شد که تنها در دو هفته اول بعد از عمل جراحی وجود داشته و سپس بهبود یافت. 6 ماه بعد از عمل جراحی، شکستگی استخوان در تمامی بیماران جوش خورده بود.نتیجه گیری: با توجه به نتایج بسیار مطلوب استفاده از تکنیک میله گذاری Retrograde، می توان این روش را به عنوان درمان مناسب شکستگی دیستال فمور به کار برد.

درماتومیوزیت دوران کودکی از نوع Provisional hypomyopathic زیر گروهی از درماتومیوزیت های دوران کودکی از نوع Provisional amyopathic Clinically است. معیارهای تشخیص این نوع درماتومیوزیت، شامل ضایعات پوستی کلاسیک درماتومیوزیت که به وسیله نمونه برداری تایید شود -، عدم درگیری بالینی عضلات پروکسیمال به شرط درگیری این عضلات به صورت تحت بالینی و نیز سطوح طبیعی آنزیم های عضلانی می باشد. این یافته ها بایست حداقل 6 ماه و حداکثر 24 ماه ادامه داشته باشد. در این گزارش پسر 13 ساله ای معرفی می شود که 15 ماه پس از شروع علایم پوستی درماتومیوزیت، تشخیص لنفوم غیر هوچکین برای او گذاشته شد.